Τα μικρά, καθημερινά θαύματα του Οδυσσέα

Δεν πειράζει, ρε μάνα, θα φτιάξω ένα ωραίο ξύλινο πόδι και θα το σκαλίσω κιόλας

Δ. ΓΑΛΑΝΗΣ - Ν. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ | Κυριακή 12 Ιουλίου 1998

Κόπηκε το πόδι του, όχι όμως η θέληση και η όρεξή του για ζωή. Ασχολείται με τον αθλητισμό, τη μεταξοτυπία, την οικολογία, ακόμη και με το μόντελινγκ. Αρχισε από εκεί όπου οι άλλοι σταματούν

«Ζωή θα πει αυτό: επτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ», λέει ένα αρχαίο ζεν χαϊκού. Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο Οδυσσέας Σαββόπουλος ήταν 18 ετών, ζούσε στην Εδεσσα και ήταν μαθητής της Γ' Λυκείου. Ενα βράδυ, επιστρέφοντας στο σπίτι του με το αυτοκίνητο, είχε ένα ατύχημα που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του. Λίγες ώρες αργότερα, ανακτούσε τις αισθήσεις του, για να ανακαλύψει πως είχε χάσει για πάντα το δεξί του πόδι. Εκεί, άρχισε η δική του, προσωπική Οδύσσεια. Ενα ταξίδι γεμάτο δυσκολίες, αντιξοότητες, προσωπικούς θριάμβους και μικρά καθημερινά θαύματα.

Η αγάπη του για τον αθλητισμό τον οδήγησε στην προσαρμοσμένη άθληση: άλμα εις μήκος και δρόμους ταχύτητας. Το 1997, πρώτη φορά, αθλητής εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Πανευρωπαικό Πρωτάθλημα Στίβου Κινητικά Αναπήρων, όπου κατετάγη 6ος στο μήκος και 10ος στα 100 μέτρα. Εκτός από τον αθλητισμό, ασχολείται με προγράμματα άθλησης και ψυχαγωγίας, κινητικά αναπήρων, και έχει μέχρι στιγμής διοργανώσει δύο ποδηλατικούς γύρους της Κρήτης για άτομα με ειδικές ανάγκες. Εφέτος, διοργανώνει το πρώτο πανελλήνιο τουρνουά beach volley για κινητικά αναπήρους.

Ενώ ψάχνει ακόμη για την προσωπική του Ιθάκη, με το παράδειγμά του δίνει ένα μήνυμα ζωής και ελπίδας σε χιλιάδες νέους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.

Ηταν ένα ατύχημα, σαν αυτά που συμβαίνουν καθημερινά σε ολόκληρη την επικράτεια. Μια κακιά στιγμή, ένας αδέξιος χειρισμός, ένας οξύς πόνος, και ξαφνικά ένας νέος άνθρωπος βρίσκεται μέσα σ' ένα σθενοφόρο που τρέχει ουρλιάζοντας για το πλησιέστερο νοσοκομείο. "Θυμάμαι πως μετά το ατύχημα, όσο με μεταφέρανε στο νοσοκομείο, έβλεπα το πέλμα μου και προσπαθούσα να του δώσω οδηγίες να κουνηθεί, κι έμενε ακίνητο, και κάπου εκεί μου μπήκε η ιδέα πως θα μου κόψουν το πόδι". Οταν ανέκτησε τις αισθήσεις του, γιατί είχε χάσει πολύ αίμα, βρέθηκε σ' ένα λευκό δωμάτιο νοσοκομείου. "Εριξα μια ματιά προς τα κάτω, και σήκωσα το πόδι για να δω αν είχα το πέλμα μου, και είδα πως δεν το είχα. Σήκωσα τα μάτια κι άφησα να κυλήσει ένα δάκρυ, που ήταν λυτρωτικό". Αμέσως άρχισε να κρατάει σημειώσεις σε ένα σημειωματάριο που είχε δίπλα του. Ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στο δωμάτιο ήταν η μητέρα του, και ενώ εκείνη ήταν συντριμμένη, εκείνος είχε ήδη βρει τη διάθεση για χιούμορ. "Αγνοούσα παντελώς για τεχνητά μέλη. Της είπα λοιπόν: Δεν πειράζει, ρε μάνα, θα φτιάξω ένα ωραίο ξύλινο πόδι και θα το σκαλίσω κιόλας. Είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι πώς θα το κάνω ωραίο. Είναι λίγο περίεργο αυτό που θα σας πω, αλλά δεν στενοχωρέθηκα και πάρα πολύ. Οταν αργότερα πήγα στη Βραζιλία, μια φίλη μου με πήγε σε μια βραζιλιάνα Μάμα, η οποία μου είπε πως και σε προηγούμενες ζωές είχα κομμένο πόδι. Ισως, έτσι εξηγείται".

Η εμπειρία της Νέας Υόρκης

Εξι μήνες μετά το ατύχημα, έφυγε για τη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει δημοσιογραφία στο Ν.Υ.U. με υποτροφία, αλλά από το πρώτο εξάμηνο παράτησε τη δημοσιογραφία και γράφτηκε σ' ένα τμήμα που έκανε μαθήματα πάνω στο Ζεν, τον βουδισμό και τον ταοϊσμό. "Οπως καταλαβαίνετε, μετά από λίγο, μου έκοψαν την υποτροφία κι αναγκάστηκα να σταματήσω γιατί τα δίδακτρα ήταν πολύ ακριβά". Στη Νεα Υόρκη, έμεινε τρία χρόνια. "Μπορώ να πω πως εκεί αντρώθηκα. Είχα την ευκαιρία να βάλω ένα πολύ καλό πόδι, σε ένα πειραματικό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου για Orthotics και Prosthetics. Μπορούσα να πηγαίνω στα εργαστήρια και να βλέπω από κοντά τις πρώτες ύλες και τα κολλήματα. Στα παλιά μοντέλα δεν μπορούσες να κάνεις ρυθμίσεις, όπως στα σημερινά μοντέλα. Εμένα δεν με πειράζει να φαίνεται το μεταλλικό μέρος, γιατί μου αρέσει να βγαίνω cyborg, όπως αρέσει και στα πιτσιρίκια». Το πιο βασικό όμως στη διαμονή του, στην Αμερική, είναι το γεγονός πως ήρθε σε επαφή και γνώρισε από κοντά μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση πάνω στο θέμα. Εκεί, είναι πολύ πιο εύκολο για ένα άτομο με ειδικές ανάγκες να προσαρμοστεί, να δουλέψει και να ενταχθεί σ' ένα κοινωνικό σύνολο, απ' ό,τι είναι στην Ελλάδα. «Εκεί, κατάλαβα πως ήταν σημαντικό οι κινητικά ανάπηροι να έρχονται σε επαφή, όχι για να κάνουν ζευγάρια και να γκετοποιηθούν, αλλά για να ξεπεράσουν τη δυσφορία για το σώμα τους, να απολαύσουν την ερωτική πράξη, όπου όλοι έχουμε δικαίωμα, όπως και να κάνουμε οικογένεια. Εδώ στην Ελλάδα, το 90% έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Στις γυναίκες ακόμα περισσότερο. Ενας άντρας μπορεί να πάει σε μια πόρνη, να πάρει τηλέφωνο μια Ρωσίδα που θα πάει σπίτι του. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και ο άντρας ακρωτηριασμένος ντρέπεται. Πολλοί θεωρούν αδιανόητο να κυκλοφορήσουν με μία κοπέλα και να φαίνεται το τεχνητό πόδι τους».

Μια από τις πρωτόγνωρες γι' αυτόν εμπειρίες ήταν και η αίσθηση πόνου ή καψίματος στο χαμένο μέλος. «Τα πρώτα χρόνια είναι ακόμα πιο έντονο, όσο περνάει ο καιρός λιγοστεύει. Με τη βοήθεια της γιόγκα, του στρέτσινγκ και της φυσικής άσκησης, μπορώ μερικές στιγμές να αισθανθώ αυτό το υπέροχο συναίσθημα πως υπάρχει και το άλλο πόδι. Στην περίπτωση του σεξουαλικού οργασμού, ειδικά αν είσαι πεπειραμενος και μπορείς να συγκρατηθείς για αρκετή ώρα, σου δίνει το πιο απελευθερωτικό συναίσθημα, ειδικά όσον αφορά τη δυσφορία του κομμένου μέλους. Λες και ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως υπάρχει ένας τοίχος, ξεδιπλώνεται το μέλος σου σαν ένα λουλούδι. Είναι φοβερή αίσθηση».

Οι περισότεροι πιστεύουν πως με έναν ακρωτηριασμό σταματάει και η ζωή, και μαζί μ' αυτή και όλες εκείνες οι δραστηριότητες και απολαύσεις που της δίνουν νόημα. Οπως μας βεβαιώνει ο Οδυσσέας, δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. «Μπορώ να πω πως η σεξουαλική μου ζωή, μάλλον, πολλαπλασιάστηκε μετά τον ακρωτηριασμό μου. Ισως γιατί, αν είσαι αρτιμελής, μια γυναίκα δυσκολεύεται να στην πέσει, ενώ όταν είσαι έτσι το βλέπουν πιο εύκολο. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αυτές που έχουν πρόβλημα δεν τις θέλω εγώ, δεν μ' ενδιαφέρουν καθόλου». Μετά την Αμερική, γύρισε στην Ελλάδα και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Εκεί, αντιμετώπισε ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα: την προσπελασιμότητα. «Η σχολή αυτή έχει παντού φοβερές σκάλες. Πώς θα τις ανέβαινα για να πάω στην τάξη; Με κουράζανε όλα αυτά τα σκαλιά. Ολες οι σχολές είναι έτσι φτιαγμένες, χωρίς να σκέφτονται τους κινητικά ανάπηρους. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ίσα δικαιώματα στη μόρφωση όταν δεν μπορείς να πας στην τάξη σου. Δεν είχα πολύ καλά πόδια τότε, δεν είχα και την οικονομική άνεση να τ' αλλάζω συχνά, και αντιιμετώπιζα μεγάλες αντιξοότητες. Οσο πιο δραστήριος είσαι τόσο μεγαλύτερες φθορές έχεις στα κινητά σου μέλη, κι εγώ δεν είχα ησυχία. Ηθελα να περπατήσω στη φύση, ν' ανέβω στο βουνό, να κάνω ποδήλατο».

Το εργαστήριο στη Μύκονο

Στη Θεσσαλονίκη, για να καλύψει τα έξοδά του, δούλευε μπάρμαν στο Σαντέ. Επειδή ήταν όρθιος πολλές ώρες, το πόδι του μάτωνε, αλλά ήταν αναγκασμένος να δουλεύει, και την επόμενη ημέρα να παρακολουθεί τα μαθήματά του. «Θα μπορούσα, και έπρεπε να ήμουν πιο τακτικός, αλλά δεν ήμουν. Για να είμαι ειλικρινής, τα μαθήματα μ' άφηναν αδιάφορο. Στη Νεα Υόρκη, είχε μάθει την τέχνη της μεταξοτυπίας, και έτσι το καλοκαίρι του '87 έφτιαξε μερικά τελάρα και έφυγε για τη Μύκονο, όπου έστησε ένα εργαστήριο και άρχισε να πουλάει τα σχέδιά του. Οι δουλειές του πήγαιναν καλά, και τότε γνώρισε μια Καναδή, με την οποία απέκτησε κι ένα γιο, που τον ονόμασε Διόνυσο. «Από κει και πέρα, αυτό το παιδί ήταν για μένα κάτι σαν πυξίδα».

Ακολουθώντας την κατεύθυνση που του έδειχνε η πυξίδα αυτή, αποφάσισαν να φύγουν από τη Μύκονο και να εγκατασταθούν στην Κρήτη. «Είχα ανέκαθεν κάτι με την Κρήτη, άκουγα Ξυλούρη, κι ένιωθα περίεργα. Η Μύκονος δεν είναι το ιδανικό μέρος για να μεγαλώσει ένα παιδί, κι εγώ μετά το ατύχημα ήθελα να πηγαίνω όλο και πιο νότια. Κατω από τους 7 βαθμούς Κελσίου, αρχίζουν τα προβλήματα. Το κρύο δεν κάνει καλό σε ακρωτηριασμούς και κατάγματα». Ενας φίλος του, κρητικής καταγωγής, είχε ένα παλιό, αρχοντικό, σπίτι σ' ένα χωριό στον Ψηλορείτη και του το παραχώρησε για να μείνει με την οικογένειά του. Δούλεψε σκληρά για να το κάνει κατοικήσιμο και έμεινε εκεί ενάμιση χρόνο. Αρχισε να ταξιδεύει και να ανακαλύπτει το νησί. Οταν έφθασε στην Πρέβελη είχε βρει αυτό που ζητούσε. Εμεινε εκεί τριάμισι χρόνια. «Ισως τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. «Ειχα κάθε μέρα τη δυνατότητα να κάνω κολύμπι και στη θάλασσα, και στον ποταμό. Σε μερικά σημεία, το ρεύμα του ποταμού είναι πολύ δυνατό και το να κολυμπάς ανάποδα είναι φοβερή γυμναστική. Σε άλλα σημεία που το νερό συμπιέζεται, κάνει φοβερά υδρομασάζ. Αποκτάς μια ευεξία πνευματική και σωματική, που είναι πολύ σημαντική».

Ακόμη τότε δεν είχε ασχοληθεί με τον οργανωμένο αθλητισμό, αλλά ήταν δραστήριος σε θέματα οικολογίας και ορνιθολογίας. Εργαζόταν παρατηρητής στο Κέντρο Βιοτόπων Υδροτόπων, που ανήκει στο Ιδρυμα Γουλανδρή. Τότε γινόταν μια σημαντική απογραφή των κυριότερων βιοτόπων της Ελλάδας. Επί δύο χρόνια, συνεργάστηκε με το Κεντρο σε ορνιθολογικές και οικολογικές παρατηρήσεις, και συμμετείχε σε έρευνες του Πανεπιστημίου Κρήτης. «Ζούσα στη φύση, με τον γιο μου, το εργαστήριό μου, και ήταν τα καλύτερα χρόνια μου».

Το όνειρο τέλειωσε όταν η Καναδή φίλη του αποφάσισε να επιστρέψει στον Καναδά, παίρνοντας μαζί της και τον μικρό Διόνυσο. «Μετά λίγο καιρό, εκεί που την περίμενα να γυρίσει, έλαβα με το ταχυδρομείο μια δικογραφία 120 σελίδων, μέσα στην οποία με κατηγορούσε πως την κακοποιούσα και πως δεν ήμουν κατάλληλος πατέρας για το παιδί. Βάσει αυτής της δικογραφίας που στήριξε με ψευδομάρτυρες κατάφερε να μου επιβάλει περιοριστικά μέτρα και να μην μπορώ να δω τον γιο μου. Νόμισα πως θα τρελαθώ. Είχα να κοιμηθώ τρεις εβδομάδες.

Το 'ριξα στο ποτό, αλλά ούτε αυτό βοηθούσε. Εκείνο που δεν μπορούσα ν' αντέξω ήταν η Πρέβελη, γιατί την είχα συνδέσει απόλυτα με τον Διόνυσο. Τα πάντα εκεί μου θύμιζαν εκείνον». Εφυγε για τα Χανιά, προκειμένου ν' αλλάξει περιβάλλον και να ξεχάσει. Εκεί ήρθε σε επαφή μ' έναν μικρό αθλητικό σύλλογο κινητικά αναπήρων και άρχισε να ασχολείται με την προσαρμοσμένη άθληση. Πήρε μέρος σ' έναν αγώνα δρόμου πέντε χιλιομέτρων που οργάνωνε ο Δήμος Χανίων και τον ενθουσίασε το γεγονός πως ξαναπάταγε σε ταρτάν στίβου, μια και πριν από το ατύχημα ασχολιόταν με τον αθλητισμό. «Μου άρεσαν πάντα τα 100 μέτρα, αλλά έκανα και κωπηλασία και άλλα αθλήματα. Εκεί, κατάλαβα πως ο αθλητισμός σε βοηθάει να ξεπεράσεις πιο εύκολα έναν ακρωτηριασμό». Γράφτηκε στον σύλλογο και άρχισε να παίρνει μέρος στα πανελλήνια πρωταθλήματα στίβου. «Εφέτος οργανώνουμε για τρίτη φορά τον ποδηλατικό γύρο της Κρήτης, και για πρώτη φορά το τουρνουά μπιτς βόλεϊ στο Ρύθυμνο».

Η συμμετοχή στη διαφήμιση

Οι δραστηριότητές του, όμως, δεν τελειώνουν στον αθλητισμό. Εδώ και καιρό, ασχολείται με το μόντελινγκ στο πρακτορείο μοντέλων Agence. «Τώρα με το Drambui ίσως με πάρουν σε μια καινούργια διαφήμιση. Τους είπα ότι μπορώ να κάνω και τον πειρατή, αν βάλω στο πόδι μου ένα στειλιάρι, ώστε να είναι original πειρατικό», μας λέει και αρχίζει να γελάει.

Τον ρωτάμε για τις επιδόσεις του, και μας λέει: «Είναι πολύ κρίμα το 99% των κινητικά αναπήρων, σαν κι εμένα, να μην έχουν τις επιδόσεις τις δικές μου. Είναι λογικό ν' απογοητεύονται όταν πας στον ορθοτεχνίτη και φτιάχνει στραβό πόδι. Και φταίνε βέβαια και τα ίδια τα άτομα που απογοητεύονται γρήγορα και δεν πάνε να τους βάλουν χέρι.

Εδώ, υπάρχει το Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων, το οποίο ενώ ως χώρος είναι φοβερός, με φοβερά εργαστήρια, τα όργανα είναι παμπάλαια. Οταν ένας νέος άνεργος και ανασφάλιστος στην Ελλάδα θέλει κομμένο πόδι, πάει εκεί και του κάνουν κάτι ξύλινα πόδια όπως έκαναν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Χωρίς καν μαλακή θήκη. Αυτό που φοράω τώρα έχει θήκη από σιλικόνη. Είναι ένα δέρμα επάνω στο δερμα. Πριν το φορέσω ήμουν γεμάτος με δερματικά προβλήματα. Είναι σαν ένας κάλος, που όταν πας να φορέσεις παπούτσι, και σου χαλάει όλη την ημέρα. Πόσο μάλλον σε ένα μαλακό, ευαίσθητο σημείο. Από την ημέρα που φόρεσα αυτές τις σιλικόνες άρχισα να πετάω. Γι' αυτό τα τελευταία χρόνια έχω άλλες επιδόσεις, και ασχολούμαι με τα εκατό μέτρα πιο καλά.

Τα περισσότερα εργαστήρια ορθοτεχνιτών στην Ελλάδα είναι σαν τσαγκαράδικα: ένας πάγκος με τα εργαλεία. Στο εξωτερικό είναι σαν χειρουργεία. Γυμναστήρια, λωρίδες να περπατάς, σκαλάκια να ανεβαίνεις, με όργανα γυμναστικής, να σου δείξουν κάποιες ασκήσεις γυμναστικής που θα κάνεις μετά, ώστε να δυναμώσεις τους μυς: τον τρικέφαλο, τον τετρακέφαλο, τους χιαστούς. Είναι κέντρο αποκατάστασης, όχι άντε του βάλαμε το πόδι κι έφυγε. Αμα είναι δύο εκατοστά πιο βυθισμένο, την πάτησε. Θα έχει πρόβλημα στον γοφό, πρόβλημα στο αυχενικό, κ.ο.κ.

Εχουμε και τους άλλους, τους χειρουργούς που δεν κάνουν καλούς ακρωτηριασμούς. Εδώ είναι το μόνο μέρος που οι χειρουργοί δεν κάνουν συσκέψεις με τους ορθοτεχνίτες. Βλέπεις, άλλοι το κόβουν μυτερό, ενώ πρέπει να είναι λείο. Κάνουν τρομερά πράγματα. Γι' αυτό χρειάζεται ενημέρωση, ένα βιβλιαράκι, ένας οδηγός. Πρέπει να αναγκάσουμε τους φορείς να επενδύσουν ένα κονδύλι».

Τον ρωτάμε να μας πει αν οι ιδιώτες χορηγοί έχουν δείξει κάποιο ενδιαφέρον για τον προσαρμοσμένο αθλητισμό.

«Να σου πω ότι μου κάνουν πολεμο και οι ίδιοι οι ανάπηροι επειδή έχω δραστηριοποιηθεί και σ' αυτόν τον χώρο; Βλέπουν ότι εγώ παίρνω κάποια χρήματα από χορηγούς και αυτοί επειδή δεν τσεπώνουν τίποτα με διαβάλλουν και κάνουν διάφορα. Θα ήθελα να προσεγγίσω την κυρία Δασκαλάκη που είναι και Ρεθυμνιώτισσα. Ως τώρα, έχω προσεγγίσει μία εταιρεία βιταμινών, την κυρία Νεστορίδου, η οποία είναι κόρη του προέδρου του Ευγενιδείου Ιδρύματος και η οποία θα μας παραχωρήσει το Ευγενίδειο για την Α' Πανελλαδική Συγκέντρωση Ακρωτηριασμένων με σκοπό να κουβεντιάσουμε όλα αυτά τα θέματα.

Επιτροπή Paralympics, η οποία να ενδιαφερθεί γι' αυτό ακόμα δεν υπάρχει. Ο κ. Κουλαξής είναι όλος αυτιά, είναι πρόθυμος, και ήδη έχουμε ξεκινήσει μία συνεργασία. Αλλά πρέπει να ευαισθητοποιηθούν και άλλοι φορείς. Επείγει να περάσουμε αυτό το μήνυμα».

Εκτός, όμως, από την πολιτεία και τους χορηγούς, πώς αντιμετωπίζουν οι καθημερινοί άνθρωποι έναν ακρωτηριασμένο;

«Ανάλογα με τις ηλικίες. Οσο πιο μικρές είναι οι ηλικίες τόσο καλύτερη είναι η αλληλεπίδραση του φαινομένου του ακρωτηριασμένου. Παραδείγματος χάριν: Πριν από μια εβδομάδα, προχώραγα μέσα στα στενά του Ρεθύμνου. Τρία πιτσιρίκια, με το πού έχω περάσει, βλέπουν το πόδι μου, με ακολουθούν και συζητούν για το πόδι. Σε κάποια φάση γυρίζω και τα τρομάζω, τα παίζω όμορφα κι ωραία και αμέσως μου έστειλαν αυτήν την ωραία ενέργεια. Στο τέλος, μου φωνάζουν "γειά σου πειρατή"».

Το αγωνιστικό πόδι

Βάσει συμβολαίου που έχει με την Adidas, εδώ και δύο χρόνια, του παρέχουν όλο τον εξοπλισμό. «Οχι, χρήματα, αλλά ό,τι χρειάζομαι από ρουχισμό ως αθλητής το έχω. Βλέπω τα συμβόλαια που κάνουν οι άλλοι αθλητές, και λέω γιατί όχι κι εμείς; Πρέπει να δώσουν όλοι ένα χέρι βοηθείας για να σηκωθεί και το δικό μας άθλημα. Κι εμείς θα αγωνιστούμε για την Ολυμπιάδα του 2004. Αν καταφέρω και πάρω το αγωνιστικό πόδι, έχω πολύ βάσιμες ελπίδες να μπω σε δύο τελικούς.

Στη Μαδρίτη, ήμουν ο πρώτος Ελληνας που εκπροσώπησε την εθνική στίβου στα εκατό μέτρα και στο άλμα εις μήκος. Ως πέρυσι δεν υπήρχε καθόλου συμμετοχή. Κάνουν μόνο ακόντια, σφύρα, σφαίρα, δίσκο. Ολοι οι άλλοι Ευρωπαίοι είχαν τα αγωνιστικά τεχνητά μέλη. Αυτό που έχω τώρα είναι πολύ καλύτερο από το περσινο που ήταν και λίγο στραβό. Βγήκα έκτος στο μήκος και δέκατος στα εκατό μέτρα. Εκεί, είδα ότι αν είχα τα τεχνητά μέλη που είχαν αυτοί, και επειδή εμείς έχουμε λίγο τον τσαμπουκά και τη μαγκιά, μπορούμε να νικήσουμε πολλές αντιξοότητες. Παρά το ότι είμαι τριάντα τριών ετών, μπορώ στα τριάντα πέντε μου να κατέβω στα δώδεκα δευτερόλεπτα στα εκατό μέτρα και να πάω για μετάλλιο. Στο άλμα εις μήκος, πήδηξα τέσσερα μέτρα πριν από ένα μήνα με πολύ χάλια πόδι. Αν μπορώ να παίρνω φόρα στα τριάντα μέτρα, αντί στα δέκα, γιατί φοβάμαι μη μου βγει το πόδι, θα έχω ακόμη ένα μέτρο, δηλαδή λογικά μπαίνω στην οχτάδα. Οταν είσαι ολυμπιονίκης, έχεις όλα τα πριμ από την πολιτεία. Μετά σου δίνουν τη δυνατότητα να είσαι επίσημα σύμβουλος σε θέματα ειδικού αθλητισμού της Γενικής Γραμματείας. Πρέπει να αρχίσουμε να μπαίνουμε κι εμείς στα γρανάζια αυτά, όχι για να αλλοτριωθούμε αλλά για να υλοποιήσουμε όλα αυτά που έχουμε, τα όνειρα.

Για μένα, αλλά και για οποιονδήποτε άλλον, που είναι κάτω από το γόνατο ακρωτηριασμένος, σύμφωνα με τον νόμο ΔΕΝ είμαστε ανάπηροι. Πρέπει να έχεις αναπηρία του μαγικού 67%. Σύμφωνα λοιπόν με τα κιτάπια των χασάπηδων, ο δικός μου ακρωτηριασμός είναι 55%. Αρα δεν δικαιούμαι αυτοκίνητο, φορολογική απαλλαγή, ούτε τίποτα. Μιλάμε για πρακτικά θέματα. Γιατί να μην έχω το δικαίωμα να πάρω ένα αυτόματο αυτοκίνητο; Κυκλοφορώ με μηχανή και είμαι παράνομος γιατί απαγορεύεται στην Ελλάδα να κυκλοφορείς με μηχανή παρά το ότι έχω την ίδια κινητικότητα με αυτούς που έχουν δύο πόδια, έχω καλύτερα ανακλαστικά και είμαι καλύτερα γυμνασμένος. Ο νόμος σού λέει όχι. Πώς θα πάω στην προπόνησή μου, στη δουλειά μου, στο σπίτι μου;

Εχω περάσει πέντε φορές από εξεταστική επιτροπή. Στη Θεσσαλονίκη, μου βγάζουν 45% αναπηρία, στο Ηράκλειο 60% και στο Ρέθυμνο 55%. Φαίνεται παίζει ρόλο η γεωγραφική θέση στον ακρωτηριασμό. Ακόμη και αν σου δώσουν αυτοκίνητο με το 67%, τον επόμενο χρόνο πρέπει να περάσεις για να δουν την κατάστασή σου. Δηλαδή, τι να δουν; Αν έχει φυτρώσει το πόδι; Αφού είναι μόνιμη αναπηρία, μπορεί να χειροτερέψει, όχι να καλυτερέψει. Αν δεν το φροντίσουμε καλά, θα έχουμε μετά πρόβλημα στους γοφούς, οστεοαρθρίτιδες, θα ανεβαίνει το ποσοστό, και τέλος θα γίνουμε έτσι ώστε να δικαιούμαστε το 70%, αλλά μετά τι να το κάνεις;

Το πρόβλημα είναι πώς μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, αλλά δυστυχώς είμαι σχεδόν μόνος μου και δεν το λέω αλαζονικά, το λέω με στενοχώρια.

Ευτυχώς, η κοινωνία του Ρεθύμνου έχει αγκαλιάσει με θέρμη την προσπάθειά μας και μας βοηθάνε πολύ. Επίσης, το Ιδρυμα Πολιμύλη, το ΒοΒο' ς Cafe που είναι στην παραλία, και θα φιλοξενήσει το beach volley. Να πούμε και κάτι άλλο, επίσης τραγικό, που πρέπει ν' αλλάξει. Πολλά παιδιά γεννιούνται με εγκεφαλική παράλυση. Η εγκεφαλική παράλυση δεν έχει να κάνει σε τίποτε με τη νοητική στέρηση. Απλώς κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο δεν δινει τις σωστές κατευθύνσεις στα άκρα. Ετσι, έχουμε τρεμούλιασμα στο περπάτημα και κάποιες δυσκολίες στον συντονισμό των άκρων, σ' άλλους περισότερο και σ' άλλους λιγότερο. Το τραγικό είναι πως στην ελληνική επαρχία που γεννιούνται πολλά τέτοια παιδιά τα θεωρούν και νοητικά καθυστερημένα, και τα κρατάνε κλεισμένα μέσα στα σπίτια, μπροστά στην τηλεόραση, και γίνονται όντως πνευματικώς καθυστερημένα. Γνώρισα μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά, τριάντα ετών, και δεν είχε δει ποτέ θάλασσα, στην Κρήτη. Με μια ομάδα εθελοντικής εργασίας περάσαμε και την πήραμε μ' ένα φορτηγάκι και την πήγαμε να δει τη θάλασσα. Μια άλλη κοπέλα με κομμένο πόδι δεν είχε μπει ποτέ στη θάλασσα. Πείρα από τον ρατσισμό της πόλης υπάρχει· ο πιο σκληρός ρατσισμός και κοινωνικός αποκλεισμός είναι στην επαρχία, όπου έχουμε και πολλους ακρωτηριασμούς από ατυχήματα, είτε με μηχανάκια είτε με γεωργικά μηχανήματα».

Κάπου εδώ, αφέθηκε ο Οδυσσέας να συνεχίσει το ταξίδι του, έχοντας πάρει στο μεταξύ ένα συγκλονιστικό μάθημα ζωής.