Λάτρεις της αναπηρίας

Από την πρώτη στιγμή που συνδέθηκα με το Internet, ”βούτηξα με το ποντίκι μου” στην Αμερικάνικη ηλεκτρονική διεύθυνση που αφορά τις ζωντανές συζητήσεις σχετικά με τις “αν ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ”. Υπήρχαν πάρα πολλές κατηγορίες, που κάλυπταν όλα τα θέματα, από τις κακώσεις νωτιαίου μυελού μέχρι και τη χρόνια κόπωση.

Εκεί, όμως, κρυμμένο ανάμεσα στα άλλα θέματα, είδα κάτι ασυνήθιστο. “Λάτρεις και Σεξουαλικότητα”. Μπήκα σ’ αυτό τον πίνακα ανακοινώσεων και είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

Οι “λάτρεις” της αναπηρίας, γι’ αυτούς που τους ακούν(όπως και εγώ τότε)για πρώτη φορά, είναι άτομα χωρίς αναπηρίες που έλκονται από ανθρώπους με αναπηρίες(και πιο συχνά από αυτούς που έχουν κινητικά προβλήματα). Καθώς έχω συνηθίσει να με απορρίπτουν λόγω της αναπηρίας μου, έμεινα κατάπληκτος από το γεγονός ότι υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που πραγματικά έλκονται από αυτήν.
Πριν ενθουσιαστείτε όλοι εσείς που κινείστε με τροχήλατες καρέκλες, πρέπει να μάθετε ότι η αγαπημένη “κατηγορία” των “λάτρεων” της αναπηρίας είναι τα άτομα που έχουν κάποιον ακρωτηριασμό. Μια έρευνα που έγινε από μια υπηρεσία που ονομάζεται AMPIX με υποκείμενα “λάτρεις” που αγοράζουν φωτογραφίες με άτομα που έχουν ακρωτηριασμό(τι άλλο θα ακούσουμε;), αποκαλύπτει ότι το προφίλ του ιδανικού ανθρώπου με ακρωτηριασμό είναι το ακόλουθο:Έχει γαλάζια μάτια, είναι ξανθιά, είναι 29 ετών, έχει ύψος 1,65, ζυγίζει 60 κιλά, έχει ένα πόδι ακρωτηριασμένο πάνω από το γόνατο και σίγουρα δεν έχει προσθετικό μέλος.

Από την παραπάνω περιγραφή γίνεται αντιληπτό ότι οι περισσότεροι “λάτρεις” είναι άντρες και μάλιστα ετερόφυλοι. Υπάρχουν, όμως, και ομοφυλόφιλοι “λάτρεις”, όπως και γυναίκες “λάτρεις”. Πάντως, οι λίγες γυναίκες “λάτρεις” που γνώρισα στις ομάδες συζητήσεων, έλκονται από άντρες σε τροχήλατες καρέκλες και όχι από άντρες με ακρωτηριασμό. Τώρα, γιατί οι άντρες “λάτρεις” έλκονται από γυναίκες με ακρωτηριασμό και οι γυναίκες “λάτρεις” έλκονται από άντρες σε τροχήλατη καρέκλα, είναι κάτι που δεν το ξέρω. Από την άλλη πλευρά βέβαια ούτε οι ίδιοι το ξέρουν. Όπως λέει και ένας “λάτρης”: ”Ο λάτρης είναι απλώς αυτό που είσαι και εσύ”.

ΟΙ YΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες “λάτρεων” της αναπηρίας:Αυτοί που περιέγραψα παραπάνω, οι οποίοι έλκονται από άτομα με αναπηρίες, οι “υποκρινόμενοι”, δηλαδή αυτοί που υποκρίνονται ότι είναι ανάπηροι, και οι “επίδοξοι”, δηλαδή αυτοί που θέλουν να γίνουν ανάπηροι. Αυτοί που υποκρίνονται τους ανάπηρους θέλουν να αισθάνονται ως ανάπηροι. Ένας “λάτρης” αυτής της κατηγορίας, ρωτάει σε ομάδα συζήτησης στο Διαδίκτυο, από πού μπορεί να αγοράσει ορθοστάτη στη μαύρη αγορά-για να μπορεί να χρησιμοποιεί στον περίπατό του τα καινούργια δεκανίκια του.”H μεγαλύτερη μου εξάρτηση είναι ότι θέλω να αισθάνομαι παράλυτος. Μπορώ να το βιώσω μόνο όταν χρησιμοποιώ δεκανίκια ή τροχήλατη καρέκλα σε δημόσιους χώρους.” Παραδέχεται ότι έχει απογοητευτεί από τις μικρές τουαλέτες με το σκαλοπάτι και δεν είναι σίγουρος γιατί με τη θέλησή του ανέχεται αυτές τις ανοησίες. “Δεν ξέρω. Έχω ένα πραγματικό πρόβλημα όρασης και ξέρω πως είναι να ζει κανείς μ’ αυτό τον τρόπο. Θα θεωρούσε κάποιος ότι η πραγματική μου αναπηρία θα έκανε τη διαφορά. Με κάποιο παράξενο τρόπο όμως, δεν την κάνει”.

Ενώ οι περισσότεροι “υποκρινόμενοι” δε βγαίνουν έξω, πολλοί—από τότε που ήταν παιδιά ακόμη—έχουν δέσει το ένα τους πόδι, έχουν φτιάξει δεκανίκια και έχουν μιμηθεί, μέσα στο σπίτι τους, άτομα που έχουν ακρωτηριασμό. Οι “επίδοξοι”, αντίθετα, βλέπουν την αναπηρία σαν “το κόκκινο πανί”. Παρόλο που η έρευνα της AMPIX βρήκε ότι 71% των μελών της έχουν φαντασιωθεί ότι έχουν οι ίδιοι κάποιο ακρωτηριασμό, οι περισσότεροι “λάτρεις” και “υποκρινόμενοι” λένε ότι δε θα ήθελαν να είχαν οι ίδιοι μια πραγματική αναπηρία. Πάντως, τα ιατρικά περιοδικά, τους έχουν περιγράψει ως άτομα που έχουν προσπαθήσει να κόψουν ή να πυροβολήσουν τα πόδια τους. Ένας “λάτρης” είπε σε ομάδα συζήτησης στο Διαδίκτυο ότι ξέρει μια γυναίκα “που έβαζε πάγο στα πόδια της, για να πάθει γάγγραινα και θέλει να ακρωτηριαστούν και τα δυο της πόδια πάνω από το γόνατο”. “Αυτή η επιθυμία, λέει, είναι το ίδιο έντονη μ’ αυτή που έχουν οι “λάτρεις”, να είναι δηλαδή με τον “ακρωτηριασμένο” της ζωής τους”.

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΛΑΤΡΕΙΣ

Για πιο λόγο έχει ένα άτομο την έντονη επιθυμία να κάνει έρωτα με κάποιο άτομο με αναπηρία, να προσποιείται ότι είναι ή να θέλει να γίνει ο ίδιος άτομο με αναπηρία; Σύμφωνα με την έρευνα της AMPIX αυτή η παρόρμηση ξεκινάει τυπικά στα 12 χρόνια. Ένας “λάτρης”, με τον οποίο μίλησα, συμφωνεί:”Η δωδεκάχρονη γειτόνισσα μου έσπασε το πόδι της και το είχε σε γύψο. Ήμασταν και οι δυο στην εφηβεία και όπως είναι φυσιολογικό ενδιαφερθήκαμε για το sex. Θυμάμαι τη θαυμάσια αίσθηση του πρώτου πραγματικού μου φιλιού ενώ ταυτόχρονα ο γύψος της πίεζε το πόδι μου. Το φιλί και η “αναπηρία της” πρέπει να αποτυπώθηκαν μόνιμα πάνω μου”. Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι οι “λάτρεις” δημιουργούν κατά την παιδική ηλικία ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό και πιστεύουν ότι οι ανάγκες τους για προσοχή, αγάπη και στοργή μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο αν έχουν κάποια αναπηρία. Αυτό υπονοεί ότι οι “λάτρεις”—και όχι μόνο οι “υποκρινόμενοι” και οι “επίδοξοι”—πρέπει να φαίνεται ότι έχουν κάποια αναπηρία ή να αποκτήσουν μια πραγματική αναπηρία, προκειμένου έτσι να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους για αγάπη. Η έλξη που νιώθουν οι “λάτρεις” προς τα άτομα που έχουν κάποια αναπηρία είναι ένα είδος προβολής. Αυτό σημαίνει ότι οι “λάτρεις” θέλουν να αγαπούν και να φροντίζουν αυτούς που έχουν κάποια αναπηρία, φανερώνοντας έτσι τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελαν να αγαπηθούν και οι ίδιοι από τους άλλους.

Συζητώντας στο Διαδίκτυο με άλλους ανθρώπους που έχουν κάποια αναπηρία ανακάλυψα ότι οι αντιδράσεις τους απέναντι στους “λάτρεις” ποικίλουν και κυμαίνονται από αδιαφορία μέχρι οργή. Μια γυναίκα με ακρωτηριασμό λέει ότι θεωρεί τους “λάτρεις” “συναρπαστικούς και συγχρόνως τρομακτικούς”. Mια άλλη γυναίκα που κινείται με τροχήλατη καρέκλα γράφει, με έκδηλη την οργή στα κείμενα της, ότι θεωρεί την έλξη που νιώθουν οι “λάτρεις” προς τους ανθρώπους με αναπηρίες “αρρωστημένη, διεστραμμένη και ψυχωτική”. Ένας άντρας με αναπηρία γράφει “Μου αρέσουν αυτοί που έχουν ακρωτηριασμό πάνω από το λαιμό”. Πολύ χαίρομαι που συναντώ τόσους πολλούς από εσάς στο Διαδίκτυο. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ακόμα και οι “λάτρεις” κριτικάρουν τους “επίδοξους”. Ενώ είναι συγκρατημένοι και ευγενικοί στις δημόσιες συζητήσεις, αρκετοί “λάτρεις” μου έχουν εκμυστηρευτεί προσωπικά ότι “οι επίδοξοι είναι αρρωστημένοι και αλλόκοτοι”.
Ήμουν καλεσμένος σε μια εβδομαδιαία συνάντηση στο Διαδίκτυο, σε μια ομάδα συζήτησης. Ξαφνιάστηκα από το γεγονός ότι οι λάτρεις δε μου φάνηκαν ούτε αρρωστημένοι ούτε ψυχωτικοί. Οι συμμετέχοντες είναι αναλυτές υπολογιστών, γιατροί, μηχανικοί και επαγγελματίες τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γίνεται αρκετή συζήτηση γύρω από τις ενοχές που έχουν λόγω της “μη αποδεκτής κοινωνικά έλξης” που νιώθουν και από το φόβο ότι κάποιοι άλλοι θα τους λιντσάρουν λόγω του “μικρού βρώμικου μυστικού τους”. Πολλοί περιγράφουν μια φοβερή απογοήτευση από το γεγονός ότι δε μπορούν να βρουν ένα άτομο με αναπηρία, για να βγουν μαζί του. Υπάρχει, όμως, και πολύ μεγάλη διάθεση αυτοσαρκασμού που φαίνεται από τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούν στο Διαδίκτυο: Ampman, Orthocite, Braceleg, Legman, Amp4me, και το απλό αλλά κλασσικό Adevote.

Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα

Ενώ οι λάτρεις δε θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως ψυχωτικοί, παρόλα αυτά πρέπει να αναρωτηθούμε, πως μπορεί να ανθίσει μια πραγματική σχέση, όταν κάποιος είναι “καθηλωμένος” σε κάποιο μέρος του σώματος μας που απωθεί όλους τους άλλους και που αρέσει ελάχιστα ακόμα και σε εμάς τους ίδιους. Ζήτησα από ένα “λάτρη” να μου απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα.
Κανένας τους δε δέχεται ότι οι “λάτρεις” είναι παθιασμένοι ή φετιχιστές. Ένας “λάτρης” υποστηρίζει :”Η έλξη προς την αναπηρία είναι απλώς μια προτίμηση, όπως το να προτιμάς τις ξανθιές γυναίκες ή τις γυναίκες που έχουν μεγάλο στήθος. Το κολόβωμα μιας γυναίκας είναι μόνο η αρχή μιας σχέσης και όχι όλη η σχέση”. Μια ευρέων αντιλήψεων γυναίκα με ακρωτηριασμό απάντησε:”Δε θέλω να είμαι αντικείμενο του sex ή να είμαι με έναν άντρα που είναι παθιασμένος με το στήθος μου. Μπορεί να υπάρξει σχέση όταν ο άντρας είναι παθιασμένος με το κολόβωμά μου;”
Oι σχέσεις είναι το βασικό ζητούμενο. Σύμφωνα με την έρευνα της AMPIX παρόλο που 55% των “λάτρεων” έχουν βγει ραντεβού και 40% έχουν κάνει έρωτα με κάποιο άτομο με ακρωτηριασμό, μόνο 5% είναι παντρεμένοι με κάποιο άτομο που έχει κάποιο ακρωτηριασμό. Αυτά τα ευρήματα επιβεβαιώνουν τη συχνά αναφερόμενη παρατήρηση ότι κανένας “ακρωτηριασμένος” δεν είναι ο κατάλληλος “ακρωτηριασμένος” για έναν “λάτρη”. Όταν ένα “κολόβωμα” γίνεται άνθρωπος και όχι ένα φαντασιωσικό αντικείμενο του sex, η εκπλήρωση των συναισθηματικών αναγκών μέσα από το μηχανισμό της προβολής δεν είναι πλέον εφικτή και ο “λάτρης” ψάχνει για άλλον “ακρωτηριασμένο”.
Στην πραγματικότητα “ο ιδανικός ανάπηρος” μπορεί να μην έχει την παραμικρή ιδέα για τους “λάτρεις” και τα ενδιαφέροντά τους. Μια γυναίκα που ξέρω, η οποία κινείται με τροχήλατη καρέκλα, δέχτηκε ένα τηλέφωνο από έναν άντρα που ήταν “ο φίλος ενός φίλου” και της ζήτησε να φάνε έξω μαζί. Κατά τη διάρκεια του γεύματος άρχισε να μιλάει για τη γυναίκα και για τα παιδιά του.
“Μισό λεπτό” του είπε “ είσαι παντρεμένος;”
“Φυσικά” είπε εκείνος “Ανήκω σε ένα club που έχει ένα κατάλογο γυναικών που έχουν αναπηρία, εκεί βρήκα το τηλέφωνό σου. Αυτό που πραγματικά θέλω είναι να κάνω έρωτα μαζί σου.”
Η φίλη μου σοκαρισμένη έφυγε αμέσως. Δεν είχε ξανακούσει για τους λάτρεις και δικαιολογημένα την τρόμαξε το γεγονός ότι το τηλέφωνό της ήταν σε μια τέτοια λίστα και φοβήθηκε ότι μπορεί να την κυνηγήσουν και να την καταδιώξουν. Ευτυχώς, δεν ξαναείδε και δεν ξανάκουσε αυτόν τον άντρα, ούτε της τηλεφώνησε ξανά κανένα άλλο μέλος του club.
Θα πρέπει άραγε να είμαστε καχύποπτοι ή ακόμα και φοβισμένοι με κάθε άτομο που μας βρίσκει ελκυστικούς; Μια τέτοια επαγρύπνηση θα περιόριζε και θα έθλιβε τη ζωή μας. Όμως την επόμενη φορά που θα βγείτε για πρώτη φορά με κάποιον, αν αυτός κοιτάει διαρκώς την τροχήλατη καρέκλα σας συζητάει για τα προσθετικά σας μέλη και θέλει να χρησιμοποιήσει τα δεκανίκια σας…

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
Αυτό είναι ένα άρθρο του BOB STORRS που δημοσιεύθηκε στο New Mobility στις 30 Σεπτεμβρίου 1999.

Απόδοση στα Ελληνικά: Χαρά Αναγνωστοπούλου. Ψυχολόγος. Email: anagnostopoulou@altavista.com

Kelly Bruno

Kelly is on her way to the Hawaii Iron Man!!! Track her progress at Ironman.com!

Kelly was on the cover of the October 2007 issue of Endurance Magazine! See the full article here.

WHO SHE IS: Kelly Bruno was born on 23 March, 1984 with a birth defect that resulted in the amputation of her right leg below the knee. If the story ended there it would belong on some feel-good Saturday Morning Special, and not on Ranger Up. Luckily it doesn’t and we all have the pleasure of staring at pictures of her kicking all kinds of ass. In addition to being out-of-this-world hot, a published author, and a Biology/Pre-Med graduate from a prestigious university(that would probably rally for weeks if we published its name here), she has taken the world of disabled athletics by storm, claiming the 200-meter and 800-meter track and field world records for below-the-knee amputees while still in high school. Her 800-meter record still stands today. In April 2007, She became the amputee World Record Holder for the Iron Man Triathlon.

The suffering involved in sprinting wasn’t nearly enough and Kelly began a career in cross-country, where she quickly became one of the top runners on her high-school team, clocking in sub-seven-minute-mile averages. As high school wound to a close, Kelly tried to keep up the proud tradition of service to the nation that her father maintained in the Foreign Service by applying to all of the military branches. She was roundly rejected, despite her ability to easily max the men’s physical fitness test for all services.

With the challenges that the military provides removed from her realm of possibility, Kelly decided to ramp of the physical torture by becoming a tri-athlete. She has now completed numerous triathlons and half-marathons, as well as two Half-Iron Mans, and is currently preparing for her first ever full Iron Man in 2007 (We’re not sure, but we think that means a crap load of swimming and biking, followed by a marathon for a few extra giggles) and has a great shot at qualifying for the Paralympics. The coolest thing about her approach to these events is that despite her numerous accolades in disabled athletics, including placing 2nd in the ITU Triathlon World Championships, she’s gunning for YOU. She doesn’t want to be the best disabled athlete – she wants to sprint by your two-legged butt at sub-seven minute pace after a couple of hours of misery and leave you wondering what the heck just happened.

We would also like to reiterate that she is very hot.

WHY WE LOVE HER REASON #1: At the 2004 Uwharrie Mountain Run, which is an absolutely brutal event for those of you that love physical torture, Kelly was trucking down the final stretch, a little over 200 meters from the finish, when her prosthetic snapped in half, leaving her tiny body bouncing off the unforgiving landscape. Wasting no time, covered in blood, and effectively one-legged, Kelly hopped up on her left leg, grabbed her prosthetic and AGGRESSIVELY hopped in the final stretch. If this doesn’t seem cool to you, try hopping 200 meters sometime – we won’t even make you carry your own leg.

WHY WE LOVE HER REASON #2: She was told before the race that the demands of the mountain run were too much for her prosthetic, but did it anyway. Before you ask why she would do it, given that advice, I’m going to throw out a few phrases I’m sure NONE of you have heard. - “If you keep running on it, you’ll get a stress fracture.” - “It’ll never heal if you keep lifting.” - “You really just need to rest. Just tell your NCOs that you can’t do PT for a while.”

WHY WE LOVE HER REASON #3: At the 2006 Lake Crabtree Sprint Triathlon, Kelly’s leg got caught in the mud during her transition to the bike and she ended up crashing hard and legless with the additional bonus of having her bike smash on top of her. She promptly hopped up, reattached, added a few expletives to the world and trucked on, finishing near the top of her age group. We gave her double points for Rangering Up and for swearing.

WHY WE LOVE HER REASON #4: Did we mention that she is hot?

Want to send Kelly fan mail?
Send e-mails to KellyBruno@rangerup.com.

Μια νύχτα στο Αιγάλεω

Αυτές είναι οι πρώτες φράσεις ενός εκπληκτικού κειμένου του ΜΠΟΣΤ, με τίτλο Μια νύχτα στο Αιγάλεω.
Το βρήκα στο βιβλίο -βίβλο του Ηλία Πετρόπουλου ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ - όταν αποφάσισα,
εδώ και χρόνια να το κάνω δώρο στον εαυτό μου.

[...]
Oι τοίχοι είχαν την σφραγίδα ενός περαστικού και διαβατάρικου καλλιτέχνου ειδικευμένου στην τοιχογραφίαν επιφανείας και ανθρώπου πρωτοφανούς τόλμης. Kατά την στιγμήν που ανελάμβανε να διακοσμήση το Kέντρο ευρίσκετο εις την "Pοζ περίοδον" και εις το κιβωτίδιον με τα υλικά είχεν μόνον ροζ και καφέ σκόνην. Kαι όμως, με τα δύο αυτά χρώματα, ο ζωγράφος, αφού έφαγε και εποτίσθη από τον καταστηματάρχην καλά, άφησε ελεύθερη την φαντασία του να οργιάση και έδωσε ζωήν εις τον άψυχον τοίχον.
Eις την αριστερήν πλευράν εικόνισε ένα ζεύγος εις την ακροθαλασσιάν. Ένας νέος 18-53 ετών είχε στην αγκαλιά του μίαν νέαν 8-35 ετών, χωρίς πόδια, και την φιλούσε. H νέα εκοίταζε προς τον νέον. O νέος φορούσε ροζ κοστούμι με φαρδιές καφέ ρίγες, κάτι μεταξύ ενδυμασίας ανθρώπου που πάει να κοιμηθή και καταδίκου που εδραπέτευσε και πρώτη σκέψις του μετά την απόδρασιν ήτο να συναντήση την αγαπημένη του στην ακρογιαλιά. Tο αριστερό πόδι του καταδίκου ήτο πάσχον και ολίγον παραμορφωμένον. H νέα όμως, είτε τυφλωμένη από το πάθος, είτε διότι εξετέλει πιστώς την εντολήν "αγάπα τον φίλον σου και με τα ελαττώματά του", παραβλέπουσα το φυσικόν τούτο ελάττωμα, είχε παραδοθή πανευτυχής εις την αγκάλην του χωλού εραστού, αληθής φιλόσοφος της ζωής, γνωρίζουσα ότι τα πολυτελή ενδύματα δεν δίδουν την ευτυχίαν και ότι πολλάκις κάτω από μίαν ασήμαντον και άκομψον περιβολήν κρύπτονται αγνά και ειλικρινή αισθήματα. Tας αυτάς σκέψεις έκανε και ο νέος που την φιλούσε. Tο ότι η κοπέλλα του εστερείτο ποδών τον άφηνε αδιάφορον. Ίσως διότι έκανε και την σκέψιν ότι μια γυναίκα χωρίς πόδια είναι θησαυρός, καθ' όσον, όσο λιγώτερα πόδια έχει, τόσον είναι και πιο οικονομική, δεδομένου ότι και λιγώτερες κάλτσες και παπούτσια χρειάζεται. Kι έτσι χωλός αυτός και κουτσή εκείνη εφιλώντο παθητικά και η περίπτυξίς των ήτο μία κραυγή διαμαρτυρίας κατά της υγιούς κοινωνίας, που, έχοντας τα ποδάρια της σωστά, αποφεύγει να ερωτευθή. Γι' αυτό κι ο κάβουρας είχε ζωγραφισθή σκεπτικός στην ροζ ακτήν. Ήτο ως να εμονολόγει:
- Zηλεύω την ευτυχία αυτών των αναπήρων. Kι εγώ που έχω δέκα ποδάρια, μ' άφησε η καβουρίνα και πάει τσάρκα με το σπάρο στη Pαφίνα.
Kαι το παράπονό του το ήκουσε ο ροζ γλάρος και το είπεν εις ένα άλλον:
- O αδελφός μας ο κάβουρας πονεί.
- Nαι, πονεί, είπαν τότε και τα ροζ κύματα. Γι' αυτό, ας πάμε να το πούμε και στ' άλλα κύματα, να φέρουμε το μήνυμα δίπλα, στη Γη της Αιολίδας.
Στον διπλανό όμως τοίχο δεν ήταν η Γη της Αιολίδας, αλλά η συνέχεια της ακρογιαλιάς, όπου ένας ροζ τσέλιγκας έψηνε ένα ροζ αρνί σε μια ροζ φωτιά, ενώ δίπλα χόρευε ένας νέος με φουστανέλλα και μια νέα με τοπική ενδυμασία των Mεγάρων. Kι έτσι το μήνυμα φτερούγισε στον απέναντι τοίχο, όπου καθόταν μια αισθαντική βοσκοπούλα με τη ρόκα και τα προβατάκια της, που μελαγχόλησε μονομιάς. Γι' αυτό απέναντί της ακριβώς έκατσε ένας ροζ βοσκός με τρία ροζ πρόβατα, που έπαιζε με μια ροζ φλογέρα, ροζ μελωδίες.
O βοσκός ήταν ατίθασος και οπλοφόρος μικρών διαστάσεων, μικρογραφία του Λαζό, εφφέ και του Tσακιτζή, εφφέ του Αϊδινίου. Eπειδή τα κύματα εσκέφθησαν ότι πιθανόν να μην εύρισκαν κατανόησιν από τον σκληρόν αυτόν βοσκόν, το ανήγγειλαν εις την μεσαίαν κόρην της βρύσης, η οποία ακούσασα το φρικτό νέο έμεινε κοιτάζουσα τον ροζ αέρα ως απόπληκτος.
Oλόκληρος αυτή η σύνθεσις έκλεινε γύρω-γύρω με ροζ άνθη. Παραπλεύρως αυτής και ακριβώς πάνω από την ορχήστρα ήταν μια άλλη σύνθεσις που μιλούσε βαθειά σε κάθε άνθρωπο που αγάπησε πολύ και υπέφερε για τον έρωτα. Ένας ροζ νέος με τα νώτα προς τον θεατή, υποφέρων από σκολίωση, είχε περασμένο το χέρι του στη μέση μιας φυματικής νέας με ροζ φόρεμα, και, γέρνοντας στον ώμο της, ερέμβαζαν αμφότεροι όρθιοι και έπλαθαν χίλια όνειρα μπροστά σε μερικά σπίτια, τύπου Eλβετικών σαλέ. Δυο Eλβετικά ροζ πρόβατα έβοσκαν με βουλιμίαν εις το ροζ χορτάρι, του οποίου η μονοτονία διεκόπτετο από λίγες πράσινες πινελιές, που αποτελούσαν παραφωνίαν μέσα εις αυτό το όργιον του ροζ. Oλόκληρος αυτή η σύνθεσις, έκλεινε με ροζ τριαντάφυλλα και σκόρπια έλατα ατάκτως ερριμμένα. Eις το άνω αριστερόν τμήμα της εικόνος, μεγάλα μαύρα γράμματα, τρέμοντα, έγραφαν MΠIΘIKOTΣHΣ και κάτω από τα γράμματα υπήρχε μια φωτογραφία του Mπιθικώτση. Δεξιά έγραφε, M. ΘEOΔΩPΑKH και φυσικά υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία της τραγουδιστρίας του Kέντρου. Γενικά έβλεπες ότι τίποτα δεν ήταν βαλμένο τυχαία, αλλά ότι τα πάντα είχαν μπει με κάποια λογική. Δεξιά της τραγουδιστρίας, και σ' όλο τον υπόλοιπο τοίχο, υπήρχε μια άλλη ροζ σύνθεσις ειδικώς καμωμένη για μπουζούκια. Ήταν μια χωρική, που ωδήγει έναν γκρι-ροζ γάιδαρον προς ένα ροζ μύλον, όπου θα άλεθαν τα άλευρα και θα παρήγετο το ψωμί, το οποίον ασφαλώς και αυτό όταν θα εψήνετο θα εγίνετο και αυτό ροδοκόκκινο προς το ροζ. O γάιδαρος ήτο ειδικής ράτσας, απ' αυτές που μπορούν το μπροστινό τους πόδι να το τσακίζουν στα 3. Όλη αυτή η σύνθεσις επλαισιούτο με άνθη και ροζ ψαράδες εις το βάθος που επιδιώρθωναν ροζ δίκτυα πάνω σε ροζ άμμον, πάνω σε μια ακρογιαλιά που ηλεκτρικές σκούπες προηγουμένως είχαν αναρροφήσει και το παραμικρό ίχνος αντικειμένου που θα μπορούσε να τραυματίση τα ροζ πόδια των τιμίων αλιέων. Αυτή είναι με λίγα λόγια η διακόσμησις του Kέντρου. Γενικά δηλαδή, μπαίνοντας, εκ πρώτης όψεως τα θέματα σε προδιαθέτουν ευχάριστα και είναι σίγουρο ότι θ' ακούσης μπουζούκια.
[...]