Ψηλά τακούνια

Ψηλά τακούνια 

Τα ψηλά μου τακούνια, δε με έχουν βγάλει ποτέ μαυροπρόσωπη. Έχουν συντροφεύσει τα ποδάρια μου σε πολλές καλές, σημαντικές και χοτ στιγμές. Όταν δίνεις γύρω στα 500 γιουρίδια για να τα αποκτήσεις καθώς εκείνα σου χαμογελάνε στη βιτρίνα και σε φλερτάρουν επικίνδυνα, κι όταν μπαίνεις μέσα και τα δοκιμάζεις και βλέπεις πως σου κάνουν άλλο πόδι βρε αδερφέ, δε μπορείς, λιώνεις και ακουμπάς μισό μισθό απο τον πετσοκομμένο σου, για να τα κάνεις κτήμα σου και απαιτείς να δημιουργήσεις συνθήκες για να τα φορέσεις!

Δε μπορείς να μη σκάσεις μύτη στο ριγιουνιον και να μην τα επιδεικνύεις σα βλάχικο σκεπάρνι καθώς οι πλέον παντρεμένες με παιδιά συμμαθήτριες σου, σε κοιτάνε με φθόνο, γιατί εκείνες τα δικά τους γιουρίδια τα δώσανε σε πάνες και σε γάλατα. Κι εγώ, αν ήμουν μάνα, εκεί θα τα έδινα, αν με ρωτάτε, αλλά τι να κάνουμε τώρα! Δεν είμαι και δεν προβλέπεται να γίνω συντόμως γιατί τα προφυλακτικά μπαίνουν δυο δυο στη μπανιέρα δυο δυο!

Δε μπορείς να μη τα φορέσεις στο γάμο της γειτόνισσας που σε έπρηξε να παραβρεθείς γιατί πιστεύει πως σώνει και καλά θα υπάρξει άνθρωπος -και θα είσαι εσύ αυτή- που θα ζηλέψει για το κελεπούρι που παίρνει για άντρα! Αμ δε, αντι να κοιτάνε τη νυφη κοιτούσαν τα ψηλά τακούνια μου! Να βλέπεις μια εκκλησία ολόκληρη να κοιτάει κάτω....(χαχαχα υπερβάλλω φυσικά)

Δε μπορείς να μη τα φορέσεις στο πάρτυ της δουλειάς και να περπατάς πάνω κάτω μη και δεν τα δουν όλοι! Να πηγαίνεις δέκα φορές τουαλέτα τη βραδιά μόνο και μόνο για να διασχισεις το μαγαζί! Και ειναι τόσο άνετα το χρυσουλάκια μου, που παρόλα τα πάνω κάτω, ούτε πιάνεται το πόδι, ούτε πρήζεται, ούτε σε χτυπάει! Αθάνατα γιουρίδια!!!

Δε μπορείς να μη τα φορέσεις στο πιο καυτό σου ραντεβού με τον παίδαρο τον μελαχροινό, με το ελαφρώς μακρύ μαλλάκι, με το λάγνο βλέμμα και με το ευφυές του χιούμορ. Δεν σου επιτρεπεται κυρία μου να μην του τα χώσεις στη μούρη για να αρχίσει να τα χαιδεύει και μετά τα πόδια σου και μετά τα λοιπά καλούδια σου! Δεν έχεις το δικαίωμα να αρνείσαι σε εναν άντρα να σε δει όπως σε γέννησε η μάνα σου συν τα ψηλά σου τακούνια!!!!

Δε μπορείς τέλος να μη τα φορέσεις σε κάθε ευκαιρία γιατί τα πλέρωσες κυρία μου και πρέπει να βγάλουν τα λεφτά τους, πρέπει να κανεις απόσβεση κι ας υποθέσουν μερικές μερικές κακιασμένες κάργιες πως δεν έχεις άλλο ζευγάρι! Γιατί μπορεί ρε φιλενάδα, όντως να μην έχεις άλλο!!!!

Κι όταν τα φώτα σβήνουν, κάθεσαι στον καναπέ, τα χαζεύεις σα κόσμημα στα ποδάρια σου, τα βγάζεις ευλαβικά, τα χαιδεύεις, τα ξεσκονίζεις με προσοχή και τα τοποθετείς στο καλό ανθεκτικό κουτί τους! Εκείνα σου κλείνουν το μάτι, παρακαλώντας να ψαξεις σα τρελή να βρεις την επόμενη ευκαιρία για να κάνουν εκείνα το κομμάτι τους κι εσύ το δικό σου!

Για τους Έλληνες πρωταθλητές με ακρωτηριασμό

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΜΕ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΤΩ ΑΚΡΟΥ

Σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές φορέων και οργανώσεων ακρωτηριασμένων οι ακρωτηριασμένοι εκείνοι που διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του πρωταθλητή* και την διάθεση και επιθυμία για ενεργό συμμετοχή στον αθλητισμό και γενικότερα στην ζωή αποτελούν το 0,01 του πληθυσμού, στις αναπτυγμένες χώρες.

National Vital Statistics Report, Vol.47, No 13, December 24, 1998

Δηλαδή στην χώρα μας υπάρχουν τουλάχιστον 1000 περίπου ακρωτηριασμένοι, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι έχουν τουλάχιστον την έντονη επιθυμία / όνειρο να ασχοληθούν πολύ σοβαρά με τις αθλητικές δραστηριότητες και να ζήσουν μια έντονη και γεμάτη ,από όλες τις απόψεις , ζωή.

Πόσοι όμως τα καταφέρνουν ?
..10.?..20.?.30.?..40.? και από αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία χωρίς την απαραίτητη ορθοτεχνική-υλικοτεχνική, συμβουλευτική, ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη.

Κανένας κύριος ασφαλιστικός φορέας δεν καλύπτει τις ανάγκες που προκύπτουν από μια ζωή γεμάτη απαιτήσεις, ενός ακρωτηριασμένου αθλητή με φιλοδοξίες και ικανότητες πρωταθλητισμού. Μάλιστα ο εν δυνάμει πρωταθλητής, ακρωτηριασμένος συνήθως εργάζεται παράλληλα, σε αντίθεση με τον αρτιμελή πρωταθλητή ο οποίος ασχολείται αποκλειστικά με την προπόνησή του. Αυτός είναι και ο λόγος που οι ελάχιστοι ακρωτηριασμένοι κάτω άκρου που διακρίνονται σε Εθνικό επίπεδο είναι συνήθως υπάλληλοι δημόσιων οργανισμών( σε καθεστώς αργομισθίας) που ζουν με τους γονείς τους.

Σήμερα στην Ελλάδα δεν υφίσταται καμία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την έστω στοιχειώδη, προετοιμασία και διάκριση των ακρωτηριασμένων κάτω άκρου πρωταθλητών στα περισσότερα παραλυμπιακά αγωνίσματα. Εξαίρεση αποτελεί το άθλημα της κολύμβησης λόγω του ότι οι αθλητές δεν χρειάζονται τεχνικό μέλος για να προπονηθούν και να αγωνιστούν. Όμως ακόμη και εκεί ο υποψήφιος πρωταθλητής δεν βρίσκει την απαραίτητη υποστήριξη για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στους στόχους του.

*Με τον όρο πρωταθλητής/ τρια δεν περιγράφω αναγκαστικά μόνο αυτόν που διακρίνεται σε υψηλές θέσεις σε διεθνείς αγώνες, αλλά και αυτόν/ αυτήν που στην καθημερινή του ζωή φέρνει εις πέρας όλους αυτούς τους μικρούς άθλους και αγώνες της καθημερινής μας ζωής για επιβίωση, δημιουργία οικογένειας, σπουδές και προσφορά στον συνάνθρωπο και στην κοινότητα και οι οποίοι υπερβαίνοντας τον συχνό φυσικό πόνο, αλλά και το αίσθημα δυσφορίας που το ίδιο το σώμα προκαλεί, την στέρηση της ανεξάρτητης κ ελεύθερης μετακίνησης, την έλλειψη ευαισθησίας από τους γύρω, καταφέρνουν να γίνουν για τους γύρω τους παράδειγμα θέλησης, επιμονής, εγκαρτέρησης και αποφασιστικότητας.


Είναι επίσης απαραίτητη η διάκριση μεταξύ των ακρωτηριασμένων άνω και κάτω άκρου, με τους δεύτερους να αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα αποκατάστασης, σωστής προπόνησης/ προετοιμασίας και ορθοτικής/ ιατρικής υποστήριξης.
Στους ακρωτηριασμένους άνω άκρου η πρόθεση κρίνεται αναγκαία στην ποδηλασία πρωτίστως και στα αγωνίσματα του στίβου που απαιτούν διασκελισμό, όπως ταχύτητες και άλματα. Το κόστος της αναγκαίας πρόθεσης σ αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ χαμηλότερο σε σχέση με τις απαιτήσεις ενός ακρωτηριασμένου κάτω άκρου.


Για να γίνω πιο κατατοπιστικός, παραθέτω έναν πίνακα ο οποίος περιγράφει το οικονομικό κόστος αντικατάστασης και συντήρησης τεχνητών μελών κάτω άκρου που απαιτούνται για μια όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητη και αποδοτική ζωή. Ο πίνακας αυτός προέρχεται από την Αμερικάνικη Ένωση Ακρωτηριασμένων βετεράνων, την καλύτερη οργάνωση παγκοσμίως για την προάσπιση και υλοποίηση των δικαιωμάτων των ακρωτηριασμένων παγκοσμίως. Περιγράφει μία φυσιολογική ζωή με ερασιτεχνική αθλητική προσέγγιση. Στην περίπτωση πρωταθλητισμού οι τιμές είναι υψηλότερες.

Κόστος ανά έτος
( η αντικατάσταση κρίνεται απαραίτητη ανά έτος, τα πρώτα 5 χρόνια μετά τον ακρωτηριασμό, ενώ μετά την περίοδο αυτή γίνεται ανά 3-4 χρόνια ανάλογα με την δραστηριότητα του ακρωτηριασμένου)

Τεχνητά μέλη

Α) τεχν.μέλος καθημερινής χρήσης 20.000ε

Β) τεχν.μέλος υποστήριξης* 12.000ε

Γ) τεχν.μέλος για το μπάνιο, την θάλασσα 8.000ε

Δ) αναλώσιμα*
( σιλικόνες, επιγονατίδες ,) 1600ε

Ε) αμοιβές τεχνικών
(για επιδιορθώσεις ,συντήρηση) 1000ε

ΣΥΝΟΛΟ 42600ε

Πηγές.
1) Veterans Administration Contract Guidelines, section 6.04
2) Richard Riley,C.P., Technical Consulting Technologies



Η σύγκριση αυτού του πίνακα με τα Ελληνικά δεδομένα μόνο θλίψη και σύγχυση μπορεί να προκαλέσει. Νιώθουμε πως ζούμε σε μια χώρα στερήσεων και παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος και ευαισθησίας από τα αρμόδια υπουργεία και τους υπευθύνους τους
(βλ. Υπ. Υγείας Πρόνοιας, Υπ. Εργασίας, Υπ. Πολιτισμού / Αθλητισμού).
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, είναι τόσο μεγάλο κόστος για μια σύγχρονη χώρα ( οι συγκρίσεις ακόμη και με χώρες όπως, η Σλοβακία ,Τσεχία, Πολωνία , Ρουμανία είναι απογοητευτικές) να εξοπλίσει με τις απαραίτητες προϋποθέσεις / βοηθήματα 100 ικανούς Έλληνες πολίτες, οι οποίοι πιστεύουν πως μπορούν να αποπληρώσουν το κόστος μέσω της κοινωνικής τους προσφοράς και του κοινωνικού τους παραδείγματος?…




Τι απαιτείται πραγματικά και πρακτικά για τον Έλληνα /ίδα πρωταθλητή / τρια?

Ο Έλληνας ακρωτηριασμένος αθλητής με δυνατότητες και επιθυμία για διάκριση και πρωταθλητισμό, χρειάζεται

α) περίπου 10-20.000 ευρώ ετησίως, ανάλογα με το είδος/ ύψος του ακρωτηριασμού, το είδος του αθλήματος, και την ηλικία,

β) χρειάζεται να έχει επίσης στην διάθεσή του, ανά πάσα στιγμή, και χωρίς καμία επιβάρυνση, τον κατάλληλο εξειδικευμένο τεχνικό με το κατάλληλο εργαστήριο/ εξοπλισμό και την απαραίτητη σύγχρονη τεχνογνωσία υλών και νέων μεθόδων ,όπως επίσης δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και νοσοκομειακή κάλυψη.

και γ) την συμμετοχή σε εθνικούς και διεθνείς αγώνες.

Αυτή την στιγμή υπάρχουν στην Ελλάδα μόνο δύο τέτοιοι, ιδιωτικοί χώροι/ εργαστήρια,
( Αθήνα και Θεσσαλονίκη) οι οποίοι θα μπορούσαν αρχικά τουλάχιστον , σε συμφωνία με τους αρμόδιους φορείς να παρέχουν αυτήν την υποστήριξη. Όμως η καλύτερη λύση προς την οποία το κράτος, με τις αρμόδιες υπηρεσίες του πρέπει να προσανατολιστεί, είναι η δημιουργία υπερσύγχρονων κέντρων αποκατάστασης ακρωτηριασμένων αθλητών, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον, με δυνατότητα φιλοξενίας για τους ακρωτηριασμένους της επαρχίας, ή/και η υποστήριξη ιδιωτικών πρωτοβουλιών, και με συμμετοχή των ίδιων των ακρωτηριασμένων κατά προτίμηση.
Διότι είναι θλιβερή η κατάσταση στο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων, στο τμήμα Ορθοτικής και Προσθετικής, όπου η γνώση και τα υλικά παραπέμπουν σε παλαιότερες εποχές και φυσικά υπολειτουργούν, εάν λειτουργούν καθόλου.
Διότι είναι απαράδεκτο για χώρα ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να μην διαθέτει τμήμα Ορθοτικής και Προσθετικής στα ΤΕΙ , όπου οι μελλοντικοί τεχνικοί θα λαμβάνουν τις κατάλληλες γνώσεις ( και εμπειρία εάν η σχολή διαθέτει και διευθύνει το κέντρο αποκατάστασης ακρωτηριασμένων που προανέφερα). Πριν μερικά χρόνια είχε ξεκινήσει ένα ανάλογο τμήμα στα ΤΕΙ Αιγάλεω το οποίο σταμάτησε σε ένα εξάμηνο , γιατί άραγε?

Ας αναλογιστούμε επίσης πόσοι από τους σπουδαστές σε μια τέτοια σχολή θα μπορούσαν να είναι νέα παιδιά που ακρωτηριάστηκαν με μηχανάκι στην εφηβεία τους και πως η δυνατότητα να ακολουθήσουν μια ανάλογη σχολή θα είχε μια ευεργετική επίδραση για τους ίδιους αλλά και για ολόκληρη την κοινότητα των κινητικά αναπήρων της χώρας μας οι οποίοι ελπίζουν σε ένα καλύτερο επίπεδο παροχής υπηρεσιών και κατανόησης των καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην σκληρή και δύσκολη ελληνική πραγματικότητα…σε μια πραγματικότητα όπου οι κύριοι ασφαλιστικοί φορείς δικαιολογούν τα έξοδα αντικατάστασης ενός και μόνο τεχνητού μέλους κάθε 3-5 χρόνια, και σε ποσοστό 75% ?
Πως λοιπόν ο Έλληνας ακρωτηριασμένος, εν δυνάμει πρωταθλητής, να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις που προκύπτουν, συγκρινόμενος με τον συναγωνιστή του από άλλες χώρες σε διεθνείς αγώνες?..πάντα θα νιώθει ως ο φτωχότατος συγγενής και θα επιβαρύνει τα αρνητικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά της κατάθλιψης, της μελαγχολίας και του άγχους που διακατέχουν τους Έλληνες πρωταθλητές με αναπηρία σύμφωνα και με μια πρόσφατη και έγκυρη έρευνα του Τ.Ε.Φ.Α.Α. ΑΘΗΝΩΝ ( Τομέας Αθλητιατρικής και Βιολογίας της Άσκησης. Εργαστήριο Προσαρμοσμένης κινητικής δραστηριότητας, καθηγήτρια Κα Δ.Κουτσούκη-Κοσκινά )
Σύμφωνα με αυτήν την έρευνα ….
…< …τα αποτελέσματα αυτά οδηγούν στην αναγκαιότητα διερεύνησης των συνθηκών της καθημερινής ζωής που προκαλούν άγχος στα άτομα με αναπηρίες που ζουν στην Ελλάδα και την σύγκριση των στοιχείων αυτών με τα διεθνή δεδομένα. Το υψηλό άγχος που βιώνουν οι Έλληνες αθλητές με κινητικές αναπηρίες επιβεβαιώνεται και από την σημαντική συσχέτιση του με το συναφές συναίσθημα της έντασης, η οποία επίσης παρουσίασε υψηλή τιμή, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες τιμές των αθλητών με αναπηρίες από άλλα κράτη. Η συνθήκη αυτή δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για την επιτυχή συμμετοχή των ατόμων αυτών σε αγωνιστικές διαδικασίες, οι οποίες αποτελούν έναν επιπλέον παράγοντα ψυχικής φόρτισης. . Θα πρέπει λοιπόν να τονωθεί κάπως και το αγωνιστικό συναίσθημα των αθλητών μας με κινητικές αναπηρίες, έτσι ώστε να αντεπεξέρχονται στις δύσκολες αγωνιστικές συνθήκες των διεθνών αγώνων. …οι αθλητές με ακρωτηριασμούς, παρουσιάζουν πιο αρνητικό προφίλ σε σχέση με τους αθλητές με διαταραχές του νωτιαίου μυελού, πολιομυελίτιδα ή ορθοπεδικές διαταραχές. Το αρνητικό προφίλ αφορά στα αρνητικά συναισθήματα της έντασης, της σύγχυσης, της κατάθλιψης, της κόπωσης, της συνολικής ψυχικής διάθεσης και του γενικού άγχους. Μεγάλο ενδιαφέρον συγκεντρώνει το γεγονός ότι ο τύπος της αναπηρίας επηρεάζει μόνο τα αρνητικά και όχι τα θετικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά. Επίσης οι αρνητικές επιδράσεις του τύπου αναπηρίας περιορίζονται στα γενικά χαρακτηριστικά προδιάθεσης και δεν επεκτείνονται στα αθλητικά χαρακτηριστικά προδιάθεσης, γεγονός που επιβεβαιώνει την ωφέλεια της συμμετοχής στον αθλητισμό. Ο αριθμός των ετών που το άτομο ζει με την αναπηρία του καθώς και η σοβαρότητα της κατάστασής του επηρεάζουν το συναίσθημα της κατάθλιψης….>,


Αυτή τη στιγμή οι αθλητές με δυνατότητες διάκρισης που έχουν άμεση ανάγκη τεχνητού μέλους για τους αγώνες είναι όλοι αυτοί που ασχολούνται με τα δυναμικά αγωνίσματα του στίβου και της ποδηλασίας πρωτίστως και δεν είναι πάνω από 20 αθλητές με ακρωτηριασμό κάτω άκρου και άλλοι 10 αθλητές με ακρωτηριασμό άνω άκρου.
Η ηγεσία της γ.γρ.Αθλητισμού αδυνατεί να μας δει ως αθλητές στην πράξη, μόνο στα λόγια, για αυτό και θα είναι παρούσα στις τυχόν διακρίσεις άλλων αναπήρων συναδέλφων με ωραία λογύδρια .
Είναι χαρακτηριστικό ότι για το περσινό πρωτάθλημα ποδηλασίας δρόμου στην Θήβα και πίστας στην Ρόδο( Μάιος 2003) οι ίδιοι οι αθλητές πληρώσαμε από την τσέπη μας τα έξοδα μετακίνησης και δυστυχώς δεν έχουμε πληρωθεί ακόμη!!
Είναι λοιπόν ο αθλητισμός για τους ακρωτηριασμένους ένα ακριβό χόμπι και όχι αναφαίρετο δικαίωμα και ζωτική ανάγκη ?
Πάντως οι Έλληνες εν δυνάμει πρωταθλητές με ακρωτηριασμούς κάτω άκρου ( εκτός από τους κολυμβητές που δεν χρειάζονται τεχνητό μέλος) δεν μπορούν να ελπίζουν σε καμία διάκριση στους Παραλυμπιακούς όσο συνεχίζεται αυτή η θλιβερή πραγματικότητα ανημπόριας και αναισθησίας.
Θλίψη επίσης προκαλεί στην πλειονότητα των αναπήρων συναδέλφων αθλητών, το σποτάκι των Παραλυμπιακών αγώνων που εξιδανικεύει την πραγματικότητα και ουσιαστικά μας προσβάλλει. Ο κύριος Σπανουδάκης είχε δηλώσει με στόμφο σε ανύποπτο χρόνο στα ΜΜΕ ότι ο ΑΘΗΝΑ 2004 θα εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις ώστε η χώρα μας να εκπροσωπηθεί στους Παραλυμπιακούς με τις καλύτερες και πληρέστερες ομάδες και τους περισσότερους αθλητές σε κάθε αγώνισμα. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε «..θα υπάρχει συμμετοχή σε εύρος, σε ύψος και σε βάθος..» αλλά εμείς βιώνουμε μόνο το βάθος της υποκρισίας και το ύψος της αλαζονείας, διότι εάν αφιέρωναν έστω ένα ελάχιστο ποσό από αυτό που δαπανούν για την διαφήμιση των Παραλυμπιακών , η προετοιμασία και η ψυχολογία των κινητικά ανάπηρων αθλητών θα άλλαζε δραματικά προς το καλύτερο.

Είναι επίσης ενοχλητικό να διαβάζεις τον καλοπροαίρετο δημοσιογράφο να γράφει στην εφημερίδα για τα επιτεύγματα ξένων ακρωτηριασμένων των οποίων όμως η πραγματικότητα και η υποστήριξη που τους παρέχεται δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα, κι έτσι δημιουργείται στον κόσμο η λαθεμένη πέρα ως πέρα εντύπωση ότι ο Έλληνας/ίδα ακρωτηριασμένος/η , έχουν στην διάθεση τους τα απαραίτητα εφόδια και μόνο η θέληση και το κουράγιο τους λείπει. Μια τέτοια λαθεμένη παρουσίαση της πραγματικότητας δημιουργεί επίσης σοβαρό πρόβλημα στο ίδιο το στενό περιβάλλον του ακρωτηριασμένου και επιδρά αρνητικά στην σχέση κατανόησης και σεβασμού μεταξύ των μελών της οικογένειας, αυξάνοντας τον πήχη των απαιτήσεων και ως εκ τούτου επηρεάζοντας αρνητικά την ήδη φορτισμένη ψυχολογία του Έλληνα ακρωτηριασμένου.

Ίσως κάποιοι πουν πως ονειροπολώ και πως θα έπρεπε να προσαρμοστώ στην σκληρή Ελληνική πραγματικότητα, όμως χωρίς όνειρα η δύσκολη ζωή δεν προχωράει.
Χωρίς όνειρα, έστω και άπιαστα δεν εξελίσσεσαι , δεν αναπτύσσεσαι .
Θα ονειρεύομαι πάντα καλύτερες συνθήκες ζωής και ισότιμης συμμετοχής στον αθλητισμό και κατ επέκταση σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα των συναδέλφων ακρωτηριασμένων και ιδιαίτερα των νέων παιδιών, που σχεδόν καθημερινά σακατεύονται σε κάποιο δρόμο της χώρας μας.
Θα ονειρεύομαι ένα τμήμα Προσθετικής και Ορθοτικής στα ΤΕΙ, με ακρωτηριασμένους σπουδαστές επίσης.
Και θα ελπίζω σε μια υγιή επιτέλους διοίκηση στα δρώμενα και στις δομές του αθλητισμού κινητικά αναπήρων,( και όλου του αναπηρικού κινήματος) που θα αποτελείται από ανθρώπους με όρεξη και όνειρα, κατά προτίμηση με αναπηρία και προηγούμενη αθλητική εμπειρία, και όχι τυχάρπαστους κυρίους και κυρίες, διπλοθεσίτες ή και τριπλοθεσίτες, ανεπάγγελτους ή μόνιμα αποσπασμένους, αρτιμελείς που εκμεταλλεύονται την αναπηρία των παιδιών τους, χωρίς καμία επιστημονική γνώση του αντικειμένου που υποτίθεται προωθούν, χωρίς αθλητική παιδεία, κόλακες βουλευτών και υπουργών, που διακρίνονται σε αγωνίσματα σκοτεινών δραστηριοτήτων και οι οποίοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της κατάντιας που επικρατεί χρόνια τώρα σ ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη και διάδοση του ( τόσο ευεργετικού) αθλητισμού αναπήρων.
Σας παρακαλώ πάρα πολύ να δείξετε ενδιαφέρον και ευαισθησία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και να μας υποστηρίξετε , έστω τώρα , λίγους μόνο μήνες πριν τους Παραλυμπιακούς, για να μπορέσουμε να αφιερωθούμε, απρόσκοπτα, στον αγώνα τον καλό, της εκπροσώπησης της πατρίδας μας στους αγώνες της Αθήνας τον Σεπτέμβρη, στους λεγόμενους Παραλυμπιακούς ( και όχι παραολυμπιακούς όπως λανθασμένα ονομάζεται στην Ελλάδα. Η διεθνής επιτροπή για τους Παραλυμπιακούς ονομάζεται IPC,που σημαίνει International Paralympic committee )
Σε όσους βέβαια δεν αρέσει ούτε το ένα όνομα ούτε το άλλο, και είναι πολλοί, όπως και σε μένα γιατί δεν αισθάνομαι παρα-αθλητής, έχω να αναφέρω ότι στην αρχαία Ελλάδα οι αθλητικοί αγώνες για τους κινητικά ανάπηρους είχαν την ονομασία ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΕΣ .
( ..και ίσως είναι μια καλή ιδέα να σχεδιάσουμε την αναβίωση των Ασκληπιάδων και να κρατήσουμε αυτή την διοργάνωση για πάντα στην πατρίδα μας, φάρο φωτεινό πολιτισμού και πνεύματος)

Αναρτήθηκε από Odyseas the cyclist
http://odyseasthecyclist.blogspot.com/2009/01/blog-post.html